Meeting #10

Sinds atleten niet meer naakt in competitie treden (zoals dat tijdens de Olympische Spelen in de Griekse oudheid het geval was) valt er uiteraard voordeel te halen uit ‘beter’ materiaal dan dat van de tegenstanders. Sommige prestatieverbeterende aanpassingen kunnen door de beugel, andere werden enige tijd na introductie verboden (denk aan het haaienvinnenpak in de zwemsport). Vanuit ethisch en sociaal perspectief kan worden gesteld dat elke atleet in competitie zou moeten kunnen treden met de beste (of op zijn minst gelijke) loopschoenen, elke renner met de beste racefiets, elke F1-piloot met de beste bolide, etc… Maar het huidige businessmodel van de sport laat dat niet toe en ook de topsporters zelf lijken er vrede mee te nemen zolang de competitive balance niet volledig uit evenwicht wordt gebracht.

Maar hoe moeten we omgaan met prestatieverbeterende aanpassingen in de mens zelf? Vanuit het perspectief van bionische optimalisatie is het meest zotte (binnen zekere tijd) ook realiseerbaar. Is dat sportief en ethisch verantwoord? Wat stelt ‘dopingbestrijding’ dan concreet voor? Bots de binaire sport – en het adagium citius, altius, fortius – dan op fundamentele grenzen of eerder op fundamentele rechten? Of wordt er misschien een interessant perspectief gecreëerd voor echte inclusie van G-topsporters?

Kortom, het thema van deze ‘jubileummeeting’ raakt het wezen van de sport en drie gedreven sprekers lieten er hun licht over schijnen.